دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی گفت: در مورد موضوع نظام تعلیم و تربیت غیررسمی ابهاماتی وجود دارد و این موضوع باید از منظر مبادی، مبانی، آسیب‌ها و تهدیدات کاملاً واکاوی شود.
به گزارش سرویس «آموزش و پرورش» ایسنا، دکتر مخبر دزفولی در جلسه کمیسیون تعلیم و تربیت دبیرخانه شورای عالی انقلاب فرهنگی افزود: در ابتدای این کار و به منظور ایجاد یک فهم مشترک از موضوع، باید تعلیم و تربیت غیررسمی و حوزه تأثیر آن کاملاً تعریف شود.
دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی ادامه داد: با توجه به پیشرفت‌های اعجاب برانگیز فناوری‌های ارتباطی و گشوده شدن ساحت‌های متنوع در ارتباطات انسانی، این موضوع حساس، چند لایه و پیچیده است و ورود به آن ظرافت‌های ویژه‌ای را طلب می‌کند.
مخبر دزفولی با تأکید بر بررسی نقش همه ابعاد جامعه در تعلیم و تربیت گفت: از خانواده تا رسانه بر موضوع تعلیم و تربیت تأثیرگذار هستند و باید این تأثیر در همه برنامه‌ریزی‌ها مدنظر باشد و حوزه تعلیم و تربیت غیررسمی حتماً باید مدیریت شود.
دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی ادامه داد: تجربه‌های موفقی مانند ورود به بخش اسباب‌بازی و نوشت‌افزار نشان می‌دهد که اگر با برنامه‌ریزی مدبرانه و مشارکت همه کنشگران این حوزه کار انجام شود، حتماً مثمر خواهد بود.
استفاده از ظرفیت نهادهای مردمی و مذهبی در تعلیم و تربیت غیررسمی
در جلسه کمیسیون تعلیم و تربیت دبیرخانه شورای عالی انقلاب فرهنگی، پیش‌نویس اولیه، ساختار نظام ملی تربیت غیررسمی، ارائه و توسط اعضا مورد بحث و بررسی قرار گرفت.
در مقدمه این طرح با توجه به اهمیت «موضوع تربیت غیررسمی» و جایگاه این نظام تربیتی در سند تحول بنیادین آموزش و پرورش، مبانی و الزامات این موضوع به همراه آسیب‌ها و تهدیدات احتمالی آن مورد کنکاش و واکاوی قرار گرفته است.
در بخش دیگری از این گزارش با توجه به تغییر و تحولات ایجاد شده در الگوهای تعلیم و تربیت، آسیب‌های این مبحث ذیل عناوینی مانند نقض حریم خصوصی، گسترش هنجارشکنی، کاهش ظرفیت‌های نوآوری و خلاقیت و ترویج فرهنگ مادی دسته‌بندی شده است.
پس از ارائه این گزارش، اعضا به بیان نظرات خود پرداختند که اهم آن محوریت خانواده در آموزش غیررسمی و تلاش برای حفظ این محوریت، در نظر گرفتن لایه‌های مختلف آموزش غیررسمی و برنامه‌ریزی برای هر یک از این لایه‌ها با توجه به مقتضیات آن، تسریع در برنامه‌ریزی برای تعلیم و تربیت غیررسمی با توجه به سرعت گسترش این شیوه تعلیم و تربیت، هدفگذاری برای تعلیم و تربیت رسمی برای پر کردن خلاءهای این نظام و استفاده از ظرفیت‌های نهادهای مردمی و مذهبی مانند مسجد در این زمینه را شامل می‌شود.
