ایران مدرس به نقل از "پایگاه دانشجویی صدای آزاد"(sedayeazad.com):
استاد زبان شناسی گفت: آموزش زبان انگلیسی در مدارس به یکی از معضلات بزرگ وزارت آموزش و پرورش تبدیل شده که حل آن مستلزم یک کارشناسی وسیع و عمیق و اقدامات اساسی است.
به گزارش صدای آزاد، بهزاد الهی نیا روز سه شنبه در گفت و گویی اظهار داشت: در کشورهایی که زبان انگلیسی زبان دوم آنها محسوب می شود، این مشکل چندان مشهود نیست اما در کشورهایی همچون ایران که زبان انگلیسی در آنها یک زبان خارجه محسوب می شود این معضل پیچیده تر می شود.
وی با بیان اینکه ما به جای آموزش زبان انگلیسی در مدارس، در حقیقت درباره زبان انگلیسی را آموزش می دهیم، اضافه کرد: گفت و شنود همان خود زبان است اما تدریس خواندن و نوشتن زبان نوعا درباره زبان است نه خود زبان.
عضو شورای نویسندگان سخن معلم اظهار داشت: یادگیری خود زبان مادری تا قبل از شش سالگی توسط کودک به طور ناخودآگاه و غیر ارادی در خانواده و محیط زندگی فرا گرفته می شود و هنگامی که در سن هفت سالگی وارد مدرسه می شود، درباره زبان مادری را از طریق ارادی و آموزشی فرا می گیرد.
الهی نیا توضیح داد: در آموزش زبان خارجی در ایران، به واسطه هویت آن دو هدف خواندن و نوشتن یا به عبارتی آموزش درباره زبان و مکالمه یعنی آموزش خود زبان مطرح است.
کارشناس مسایل آموزش و پرورش با بیان اینکه این هر دو هدف روش های خاص خود را طلب می کنند و ما نمی توانیم در کوتاه مدت هر دوی آنها را با هم به کار بگیریم، افزود: اگر در آموزش و پرورش، هدف مکالمه باشد روش آموزش به این نحو قابل اجرا است که در کلاس از زبان مادری استفاده نشود، متون درسی ساده باشد، گرامر به صورت مستقیم تدریس نشود، زبان آموزان باید تعیین سطح شوند و از کلاس های قبلی خود خارج و به کلاس هم سطح خود وارد شوند و کتب درسی زبان آموزان باید مخصوص مکالمه زبان باشد.
این استاد زبان شناسی ادامه داد: اما اگر چنانچه هدف خواندن و نوشتن زبان خارجی باشد روش تدریس در مدارس به این صورت قابل اجرا خواهد بود که معلم مجبور است با زبان مادری زبان آموزان تدریس کند زیرا در اینجا معلم در حال تدریس زبان نیست بلکه مشغول تدریس درباره زبان است.
الهی نیا یادآورشد: در این روش متون درسی مشکل تر از متون مکالمه بوده، گرامر و واژگان به صورت مستقیم تدریس می شوند و تکالیف زبان آموزان بیشتر به روی ترجمه و معنی متون متمرکز خواهد بود.
وی با اشاره به اینکه در عمل پیاده شدن هیچ کدام از این دو روش و دیدگاه امکان پذیر نیست، اظهار داشت: دانش آموزان در مرحله اول نیاز به خواندن متون زبان خارجی در دانشگاه دارند و روش دوم نیز امکان پذیر نیست زیرا با توجه به کتب درسی دانش آموزان و آمادگی معلمان و اختلاف سطوح زبان آموزان و امکانات دیگر پیاده کردن این روش نیز چه در مقام تئوری و چه در مقام عمل امکان پذیر نیست.
عضو شورای نویسندگان سخن معلم تصریح کرد به نظر می رسد هدف آموزش زبان انگلیسی در آموزش و پرورش، آموزش خواندن و نوشتن زبان خارجی است که به طور نسبی در آن موفق بوده اما فارغ التحصیلان آموزش و پرورش در امر مکالمه زبان و حتی در برخی موارد در خواندن و نوشتن زبان خارجی از تبحر کافی برخوردار نیستند، زیرا زبان آموزان قبل از اینکه زبان انگلیسی را بدانند و بفهمند، به آنها آموزش درباره زبان انگلیسی داده می شود.
این استاد زبان شناسی ادامه داد: اکنون این سوال مطرح است که چرا وزارتخانه ای که خود در امر آموزش زبان موفق نبوده، باید متولی صدور مجوز برای آموزشگاه های زبان کشور باشد و گاهی مشاهده می شود افرادی که در این بخش فعالیت می کنند، از تخصص علمی و تجربه کافی در این زمینه برخوردار نیستند.
الهی نیا توضیح داد: به نظر می رسد ملاک های صدور مجوز بیشتر جنبه غیر علمی و انحصاری به خود گرفته است و لذا ضررهای آن در جامعه به روشنی قابل مشاهده است و آینده این روند برای سیستم آموزشی کشور در این حیطه چندان درخشان نیست.
الهی نیا تصریح کرد یکی از راهکارهای مناسب در این رابطه آن است که آموزش و پرورش به جای صدور مجوز تاسیس آموزشگاه های زبان برای دیگران، اقدام به تاسیس آموزشگاه های اقماری برای خود در هر ناحیه یا منطقه کند و دانش آموزان به صورت میهمان به آن آموزشگاه های وابسته به آموزش و پرورش مراجعه کرده و یک دوره کامل آموزش زبان انگلیسی را به صورت مکالمه گذرانیده و نمرات آن را به مدرسه خود انتقال بدهند.
وی خاطرنشان کرد: این روش در بسیاری از دانشگاه ها و دبیرستان های کشورهای توسعه یافته برای دانش آموزان و دانشجویان خارجی موثر بوده است که البته برای اجرا در کشور ما لازم است کار کارشناسی توسط افراد باتجربه صورت گیرد.
